Η καλύτερη μαμά του κόσμου ειναι για τον καθένα  η δική του μαμά

  Σήμερα  λόγω της ημέρας είπα να  αφήσω τις  δακρύβρεχτες ιστοριούλες μου και να αφιερώσω ένα κειμενάκι στις μανούλες όλου του κόσμου.MANA είναι μια λέξη τόσο μικρή μα έχει  τεράστια  σημασία για τον κάθενα μας.Απο όπου και να προέρχεται,ανεξαρτήτου χώρας  χρώματος και γλώσσας αποτελεί το καταφύγιο τον οδήγο και το στηριγμά μας μέχρι το τέλος της ζωής μας.Η συνύπαρξη μαζί  της  μας  ηρεμεί και  μας ολοκληρώνει ενώ  η  σκέψη και μόνο της απώλειας της   είναι οδυνηρή και αβάστακτη.Χωρίς εκείνη  νιώθεις  χαμένος και μόνος,χωρίς  εκείνη την  αληθίνα  τρυφερή αγκαλιά  να σου λέει  ''Είμαι εδώ οτι και να χρειαστείς''....Προς  τιμήν λοιπόν αυτού  του  τόσο  ξεχωριστού ανθρώπου στην ζωή μας  έχει καθιερωθεί η δεύτερη Κυριακή του  Μαίου ως <<Γιορτή της μητέρας>>
  Ας εκφράσουμε  λοιπόν τα συναισθηματά μας και την ευγνωμοσύνη μας στο άτομο αυτό που μας προστατεύει και θα μας  προστατεύει μέχρι να πεθάνει...Εμείς δεν έχουμε  τίποτα άλλο να κάνουμε  πάρα να θεωρήσουμε αυτή  την μέρα ως μια κάλη  ευκαιρία να πούμε  ένα μεγάλο <ευχαριστώ> στον δίκο μας αυτό φύλακα άγγελο...Πάρτε  λουλούδια γράψτε κάρτες ή ακόμα  καλύτερα δώστε  το πιο γλύκο φιλί  σας στην  μήτερα  σας και κοίταξτε   την   στα μάτια,αυτή  θα καταλάβει.Ξέρετε γιατι!Γιατί είναι μάνα και όλα τα ξέρει....





Ρεγγίνα

Σαν να γεννήθηκα εκείνη την στιγμή!Τότε σε γνώρισα...

Η  ανοιξιάτικη βροχή απόψε μου θυμίζει την ημέρα που  γνωριστήκαμε...Σαν τους κεραυνούς  που  πέφτουν έξω  έτσι ακριβώς   με διαπερνούσε  το  χαμόγελό  σου.Φλας μπακ και όλα ξαφνικά περνούν  από μπροστά  μου. Ήταν ταυτόχρονα   χειρότερη  και η καλύτερη μέρα της   ζωής μου. Απόλυτα οξύμωρο!Η καλύτερη  γιατί  γνώρισα  επιτέλους  τον άνθρωπο που είχα   ερωτευτεί κεραυνοβόλα και  η χειρότερη  γιατί ο άνθρωπος  αυτός ήταν γιος της  οικογενείας  που είχαμε  βεντέτα.Μπορεί η γνωστή και κωμική κινηματογραφική βεντέτα των Φουρτουνάκηδων με τους Βροντάκηδες να κατέληξε σε αναίμακτο happy end, αυτό όμως δεν συμβαίνει στις κοινές βεντέτες, όπου δεν επικρατούν οι νόμοι και η λογική αλλά η φιλοσοφία της αντεκδίκησης με κυρίαρχη την αρχή «οφθαλμός αντί οφθαλμού». Δυστυχώς για  σήμερα  τα αισθήματά μας   ήταν  αμοιβαία και έτσι  με τον Μανώλη  δέσαμε γρηγορα   αψηφώντας   τον κίνδυνο.Δεν γνωριζόμασταν πολύ καλά και παρότι είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας   ταιριάζαμε  ή  έστω συμπληρώναμε ο  ένας  τον άλλο! Εγώ τον  έβλεπα  σαν  τον μεγάλο πατέρα  που  ποτέ  μου δεν πρόλαβα να γνωρίσω.Ένιωθα  την ανδρική   φιγούρα να με προστατεύει  και να με συμβουλεύει  δίνοντάς  μου απλόχερα την ασφάλεια που  ποτέ  μου μέχρι  τότε δεν είχα  νιώσει. Εκείνος  πάλι ζωντάνευε δίπλα μου  ήταν  σαν  να αντλούσε  αργά  αργά λίγο από την τότε νιότη μου.Ο πατέρας  του  ήταν  αυστηρός  και στην  εφηβική  του ηλικία   δεν  τον άφηνε  να βγαίνει πολύ  σαν  ολα τα παιδιά  τις ηλικίας του.Τα παιδικά  του χρόνια ήταν δύσκολα,φτωχικά και μοναχικά από οτι μου είχε πει και  αυτό  τον  έκανε να δένεται  μαζί μου περισσότερο  γιατι  ζούσε  αυτά  που δεν  έζησε οταν επρεπε... Ήμασταν 2  μήνες μαζί  και ομολογώ  ακόμα και τώρα  πως  το είχαμε  κρύψει  αρκετά καλά,κανένας μα κανένας  δεν ήξερε  για το  ερωτικό  αυτό ειδύλλιο  που γεννήθηκε  πάνω σε μια βεντετα 32  χρόνων.Και  πόσο μάλλον κάνεις  δεν ήξερε  τι  θα ακολουθήσει...

Ήμουν εγώ και αυτό σε έκανε ξεχωριστό...

Αγάπησα  εσένα,αλλά προπάντων  αγάπησα εμένα όταν ήμουνα μαζί σου.Αληθινή και αυθεντική όσο ποτέ άλλοτε.Ήμουν εγώ και αυτό σου  χάριζε μια  ξεχωριστή θέση  στο μυαλό και στην καρδιά μου.Ξέρω είναι  λόγια ρηχά  και κυνικά για κάποιους μα κάποτε υπήρξαν απόλυτα  αληθινά.Δεν θυμάμαι καν πως  ξεκίνησε,δεν θυμάμαι καν το πρώτο μας φιλί όπως θα 'πρεπε, μα θυμάμαι όλον αυτόν τον πόνο και το μόνιμο σφίξιμο  που είχα στο στομάχι.Η γιαγιά μου έλεγε πως  είμαι ερωτευμένη -και είχε δίκιο-μα πριν καλά καλά προλάβαινε να  ολοκληρώσει την  λέξη η μητέρα μου την διέκοπτε και της απαγόρευε να συνεχίσει. Θεωρούσε  πως  είμαι μικρή ακόμα και πως  έπρεπε να  κοιτάξω της  σπουδές μου πιστεύοντας μάλιστα πως  έπρεπε να  επισκεφτώ και κάποιον γιατρό για τον μόνιμο αυτό πόνο επειδή με  αποσπούσε από τα μαθήματά μου.Τώρα πλέον δεν ξέρω αν είχε δίκιο ή άδικο,καθώς ο Έρωτας όπως  λέει και ο  Σωκράτης  δεν είναι  τίποτα  άλλο παρά μόνο μια  ισχυρή  επιθυμία,αλλά  ξέρω  σίγουρα ότι  αυτός ο  πόνος άλλαξε όλη μου την ζωή...