Αγάπησα εσένα,αλλά προπάντων αγάπησα εμένα όταν ήμουνα μαζί σου.Αληθινή και αυθεντική όσο ποτέ άλλοτε.Ήμουν εγώ και αυτό σου χάριζε μια ξεχωριστή θέση στο μυαλό και στην καρδιά μου.Ξέρω είναι λόγια ρηχά και κυνικά για κάποιους μα κάποτε υπήρξαν απόλυτα αληθινά.Δεν θυμάμαι καν πως ξεκίνησε,δεν θυμάμαι καν το πρώτο μας φιλί όπως θα 'πρεπε, μα θυμάμαι όλον αυτόν τον πόνο και το μόνιμο σφίξιμο που είχα στο στομάχι.Η γιαγιά μου έλεγε πως είμαι ερωτευμένη -και είχε δίκιο-μα πριν καλά καλά προλάβαινε να ολοκληρώσει την λέξη η μητέρα μου την διέκοπτε και της απαγόρευε να συνεχίσει. Θεωρούσε πως είμαι μικρή ακόμα και πως έπρεπε να κοιτάξω της σπουδές μου πιστεύοντας μάλιστα πως έπρεπε να επισκεφτώ και κάποιον γιατρό για τον μόνιμο αυτό πόνο επειδή με αποσπούσε από τα μαθήματά μου.Τώρα πλέον δεν ξέρω αν είχε δίκιο ή άδικο,καθώς ο Έρωτας όπως λέει και ο Σωκράτης δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο μια ισχυρή επιθυμία,αλλά ξέρω σίγουρα ότι αυτός ο πόνος άλλαξε όλη μου την ζωή...
