Η ανοιξιάτικη βροχή απόψε μου θυμίζει την ημέρα που γνωριστήκαμε...Σαν τους κεραυνούς που πέφτουν έξω έτσι ακριβώς με διαπερνούσε το χαμόγελό σου.Φλας μπακ και όλα ξαφνικά περνούν από μπροστά μου. Ήταν ταυτόχρονα χειρότερη και η καλύτερη μέρα της ζωής μου. Απόλυτα οξύμωρο!Η καλύτερη γιατί γνώρισα επιτέλους τον άνθρωπο που είχα ερωτευτεί κεραυνοβόλα και η χειρότερη γιατί ο άνθρωπος αυτός ήταν γιος της οικογενείας που είχαμε βεντέτα.Μπορεί η γνωστή και κωμική κινηματογραφική βεντέτα των Φουρτουνάκηδων με τους Βροντάκηδες να κατέληξε σε αναίμακτο happy end, αυτό όμως δεν συμβαίνει στις κοινές βεντέτες, όπου δεν επικρατούν οι νόμοι και η λογική αλλά η φιλοσοφία της αντεκδίκησης με κυρίαρχη την αρχή «οφθαλμός αντί οφθαλμού». Δυστυχώς για σήμερα τα αισθήματά μας ήταν αμοιβαία και έτσι με τον Μανώλη δέσαμε γρηγορα αψηφώντας τον κίνδυνο.Δεν γνωριζόμασταν πολύ καλά και παρότι είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας ταιριάζαμε ή έστω συμπληρώναμε ο ένας τον άλλο! Εγώ τον έβλεπα σαν τον μεγάλο πατέρα που ποτέ μου δεν πρόλαβα να γνωρίσω.Ένιωθα την ανδρική φιγούρα να με προστατεύει και να με συμβουλεύει δίνοντάς μου απλόχερα την ασφάλεια που ποτέ μου μέχρι τότε δεν είχα νιώσει. Εκείνος πάλι ζωντάνευε δίπλα μου ήταν σαν να αντλούσε αργά αργά λίγο από την τότε νιότη μου.Ο πατέρας του ήταν αυστηρός και στην εφηβική του ηλικία δεν τον άφηνε να βγαίνει πολύ σαν ολα τα παιδιά τις ηλικίας του.Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα,φτωχικά και μοναχικά από οτι μου είχε πει και αυτό τον έκανε να δένεται μαζί μου περισσότερο γιατι ζούσε αυτά που δεν έζησε οταν επρεπε... Ήμασταν 2 μήνες μαζί και ομολογώ ακόμα και τώρα πως το είχαμε κρύψει αρκετά καλά,κανένας μα κανένας δεν ήξερε για το ερωτικό αυτό ειδύλλιο που γεννήθηκε πάνω σε μια βεντετα 32 χρόνων.Και πόσο μάλλον κάνεις δεν ήξερε τι θα ακολουθήσει...
